Sabah 6.45. Hemen yataktan doğruluyorum, beynimde uyku bitmiş ama vücudum hâlâ yatmak istiyor ama onun açılmasını bekleyemem, yapmam gereken işler zihnimden sırayla geçiyorlar. Zaten vücudumun bu tutuk haline alışmışım, onun keyfini bekleyemeyeceğim. (Vücudumun kendine gelmesi, tutukluğun geçmesi her zaman 1 saati buluyor, AS yüzünden.) Yataktan yavaşça yere basarak iniyorum, acaba bugün bacağımda ve kalçamda siyatik“Sabah Maratonum” yazısının devamını oku
