Ya Anılarımız Olmasaydı!

Her insanın gece başını yastığa koyunca aklına bin bir türlü düşünce gelir.🥴 Önce o gün yaşadıkları ile başlar. Genelde zaman en sondan başa doğru akarak hatırlanır.

Ben en son izlediğim film veya dizinin etkisinde de kalabiliyorum, eğer o gün çok vurucu veya mutlu edici bir olay yaşamadı isem. Küçük çocukken babam bizi sinemaya veya tiyatroya götürür ve sonrasında da “Bu izlediğinizden ne öğrendiniz, ne sonuç çıkarttınız? “ diye sorardı. Bu bende alışkanlık oldu. Her filmi bu gözle değerlendirdim, her izlediğimden dersler çıkardım, büyüdükçe bu alışkanlık yaşadığım olayları da değerlendirmeye doğru ilerledi.

Şimdi çocuklarıma da izlediğimiz filmlerden sonra aynı soruyu soruyorum, onlarda da bu muhakeme olayı gelişsin diye. Değerlendirmeler sonucunda filmler sıradanlığını kaybedip, bir farkındalık derslerine dönüşüyor.

Yaşadığımız her olay da bizim filmlerimiz📽. Başroldeyiz. Ancak çoğu kişi farkındalıktan uzak bir hayat yaşıyor, olayları değerlendirirken hep kendilerini figüran yerine koyup, başkalarını başrole koyuyorlar, genelde kendileri de kurban konumundaki figüran oluyor. İtilen, ezilen, anlaşılamayan figüran…🥺

Bunları okurken “sen bunu yaşamıyor musun ki?” derseniz, çok ama çok yaşadım iç dünyamda. Ancak bu figüran hissetmelerim beni Allah’a ve tasavvufa itti.

Tasavvuf eğitiminde öğrendim ki; aslında sadece ben ve Allah var, etrafımda muhatap olduğum tüm insanlar, Allah’ın izni, müsaadesi olmadan hiçbir davranışı bana ulaştıramaz. Onlar kendi iradeleri ile davranıyorlar, ancak o yaptıklarının bana ulaşması Allah’ın izni ile. Öyleyse onlar vasıtası ile Allah beni terbiye etmeye çalışıyor, doğruları, yanlışları öğretmeye çalışıyor, kendimi tanımamı istiyor ve tüm bunların sonucunda üzülmemi değil mutlu olmamı hedefliyor. O zaman etrafımdaki herkes, kötülük yapan da iyilik yapan da aslında beni adam etmeye çalışıyor; Allah’ın gözlükleri ile bakarsak. Onların iç dünyalarında ne yaşayarak davranış sergilediği ise onların sahası, Allah ile onlar arasındaki olay.

Bu bilgileri tasavvufta yavaş yavaş hayatına geçirebiliyor insan. %100 hayatına geçirebilenler, %100 dünyada mutluluğu yaşayabilenler. 😍

Ayrıca her olayda Allah’ın penceresinden bakmayı başaranlar, her an ne kadar az bildiğini de idrak ediyor, Allah’ın ilmi karşısında. Biz bir yaratığız, görme alanları sınırlı, duyma frekansları sınırlı olan… İnsanoğlu her şeyi çok bildiğini zannediyor, ama aslında bu sadece zan. Örneğin kızdığımız insanın kalbinden neler geçirerek sinir olduğunuz o davranışı yaptığını bilmiyoruz. Başkalarını bir kenara koyalım, kendi vücudumuz içinde şu anda iyi veya kötü ne olaylar döndüğünü bilmiyoruz, vücudumuz içindeki organlara hükmedemiyoruz.

Çok bildiğimizi zannediyoruz ama kendimizden bile bihaberiz. Sokrates demiş ki; “Tek bildiğim, hiç bir şey bilmediğimdir.” O da bence tasavvufu yaşıyordu büyük ihtimalle. Tasavvuf, Allah’ın karşısında hiç olduğunu idrak edişe bir yolculuk…

Ne düşünerek yazıma başladım, nerelere geldim! 😊 Gece yastığa başımızı koyunca, bazen kendi hayatımızdan yıllar önce bizi çok üzmüş bir olay gelir aklımıza. O olay bizde tortu bırakmıştır, tortulardan kurtulmak da ayrı bir mesai isteyen zor işlerdendir. Ben de gece içimden Allah’a dedim ki, “Artık bu olayları hatırlamasam, hafızamdaki bu dosyayı tamamen yok edebilsen ne olurdu?” Sonra hafıza kaybı yaşayan insanlar aklıma geldi. Sonra da dedim ki: “O dosyalar silinirse, onlardan çıkardığım dersler de silinir değil mi, vazgeçtim bu dileğimden Allahım.” 😌🤲🙏

Allah’ın katında tekâmül edebilmek için, anıların da, tortuların da 😉, etrafımızdaki insanların da kıymetini bilmemiz lâzım geldiğini idrak ettim bu yazımla. Hepsi bize hizmet ediyor, biz anlayamasak da ve onlar bunun farkında olmasa da 😁.

Mutluluk içinde kalın dostlarım…🥰

🧡💛❤💚💜